Ma ciemne, lekko falowane włosy spięte w warkocz, które nie zasłonięte żadną chustą dodają jej uroku podkreślając jednocześnie młody wiek. Jej twarz zdobi szczery uśmiech. Nie ma na sobie też tradycyjnego stroju, a zwykłe, przewiewne, kolorowe spodnie i koszulkę w podobnych odcieniach. Na imię jej Darshana, choć wszyscy wołają na nią Munu. Pyta się czy w czymś nam może pomóc, gdy lekko zdezorientowani szukamy miejsca na nasz namiot po dotarciu do wsi Chalanta Para w prowincji Assam. W tym samym momencie otoczeni zostajemy przez sporą grupkę osób. Wszyscy zaczynają dyskutować w nieznanym nam języku. Część proponuje udać się do pobliskiej szkoły i na jej terenie rozbić namiot. Inni zaś przecząco kręcą głowami. Jednak Munu ma inny pomysł. Gdy tylko uzyskuje zgodę rodziny, zaprasza nas do siebie. Do dyspozycji dostajemy duży, pusty pokój, znajdujący się w budynku gospodarczym. Namiot rozstawiamy w towarzystwie rodziny Munu, sąsiadów, ich znajomych i znajomych znajomych, do czego już w Indiach zdążyliśmy przywyknąć. Wszyscy są ciekawi przybyłych turystów.
Nieudany Bangladesz, problemy z kartą SIM i drogi Internet, czyli witamy ponownie w Indiach.
Zaraz przekraczamy granicę, a ja biegam pośród kantorów, aby wymienić nepalskie rupie po jak najlepszym kursie. Zajmuje mi to trochę czasu, ale w końcu znajduję Hindusa skłonnego do negocjacji i dobijam targu. Odprawa celna po stronie nepalskiej przebiega sprawnie. Strona indyjska oczywiście jest nieco bardziej problematyczna, ale też dajemy radę. I tak oto ponownie jesteśmy w Indiach. Tym razem w północno-wschodniej części. Wszyscy mówią, że to będą inne Indie. Jednak nie chcemy tego sprawdzać teraz, bo w planach mamy przecież Bangladesz.
BP Highway i pożegnanie z Nepalem
Nie wiem sama czy cieszyć się na ponowne zetknięcie z Indiami. Mówią, że to będą zupełnie inne Indie. Mówią też, że bardziej łagodne i łatwiejsze we współżyciu. Jak będzie naprawdę, przekonam się już za kilka dni, kiedy to ponownie ja i mój rower wjedziemy na hinduską ziemię przejściem granicznym w Panitanki. Do granicy za namową Rocio i Pushkara jedziemy przez góry, słynną BP Highway łączącą Katmandu z Terai, czyli pasem nizin. Ciągnie się ona niczym gąsienica pomiędzy górskimi dolinami, przecinając raz po raz lokalne rzeki, by w końcu majestatycznie piąć się w wąwozie z rzeką Kamla Nadi w dole. Mijając to wszystko rozkoszuję się ostatnimi dniami w Nepalu, żegnając jednocześnie z ośnieżonymi Himalajami.
Katmandu
Dzięki formalnościom ambasad Birmy i Indii zostajemy niejako uwięzieni w Katmandu. Na szczęście nasz Superman – Pushkar nie widzi żadnych przeszkód i możemy zostać u niego tak długo, jak tylko chcemy. Dzięki przejażdżkom do ambasad, mamy też możliwość lepiej poznać miasto i na własne oczy zobaczyć zniszczenia pozostawione po niedawnym trzęsieniu ziemi. (więcej…)
Z wizytą u Supermana
Wczesnym rankiem pokonujemy ostatnie wzniesienie i przyjemnym zjazdem witamy Katmandu. Samo miasto nas nie zachwyca. Wąskie, zatłoczone ulice, ruch na drogach okropny i wszechobecne śmieci. Głodni, zaczynamy się szybciej denerwować, a wszystkie bodźce odczuwamy podwójnie. Plan jest więc prosty. Trzeba coś zjeść. Tylko gdzie? Jedziemy do centrum, gdzie też w międzyczasie umawiamy się na spotkanie z osobą z Warmshower, która zgodziła się nas ugościć.
W cieniu wielkich gór
W Pokarze zostajemy jeszcze kilka dni. Szymon leczy przeziębienie, czytaj umiera, a ja skaczę przy nim jako dobra żonka. Gdy w końcu walka o życie została wygrana, bakteria zniknęła, a zrzędliwość Szymona wróciła do normy, możemy ponownie spakować się w nasze sakwy i ruszyć w drogę.
- Strona 4 z 21
- « Pierwsza
- «
- ...
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
- ...
- 10
- ...
- »
- Ostatnia »