Reisefieber przed długą podróżą

Czy zawsze tak jest, że przed jakąś poważną zmianą dopadają nas wątpliwości? Moja Ania jest tego idealnym przykładem. Niby wszystko jest ustalone. Mamy bilet w jedną stronę. Wiemy mniej więcej gdzie na początku pojedziemy. Inne formalności są również dopinane na ostatni guzik. Ale co z tego skoro pojawiają się lęki przed samą podróżą, czyli tak zwane reisefieber. Wiadomo zastanawiamy się co nasza podróż przyniesie, boimy się nowego, nieznanego. To jest normalny odruch. Ale jak sobie z tym radzić?

Kiedyś gdy dopadał mnie stres przed wyjazdem, to rzucałem się w wir przygotowań. Miałem listę spraw, którą musiałem jeszcze przed wyprawą zrobić. Byłem więc w ciągłym ruchu. Trzeba było bowiem sprawdzić rowery, przetestować je, zastanowić się jakie narzędzia i części wziąć, jaki sprzęt elektroniczny, ładowarki, akumulatorki itp. Następnie podliczyć wagę i sprawdzić czy jesteśmy w stanie to wszystko wieźć. Zatem moim sposobem był ciągły ruch i praca. Stałe zajęcie, które nie pozwalało myśleć o wyjeździe jak o problemie. Starałem się myślenie ograniczyć do minimum. No bo przecież już wcześniej wszystko było dyskutowane kilka razy. Więc po co roztrząsać coś jeszcze przed samym wyjazdem? Na szczęście w miarę upływu czasu te lęki u mnie zniknęły. Po zebranym wycieczkowym doświadczeniu, obawy przed podróżą zmieniły się w dreszczyk emocji. W zamian teraz zastanawiam się co może się wydarzyć, jak to będzie wyglądało gdy dotrzemy na miejsce itp. Można powiedzieć, że dopadła mnie choroba podróżnika. Trafnie opisuje to Ryszard Kapuściński:

„Podróż przecież nie zaczyna się w momencie, kiedy ruszamy w drogę, i nie kończy, kiedy dotarliśmy do mety. W rzeczywistości zaczyna się dużo wcześniej i praktycznie nie kończy się nigdy, bo taśma pamięci kręci się w nas dalej, mimo że fizycznie dawno już nie ruszamy się z miejsca. Wszak istnieje coś takiego jak zarażenie podróżą i jest to rodzaj choroby w gruncie rzeczy nieuleczalnej”

W przypadku Ani już tak łatwo nie jest. Zarażenie podróżniczą chorobą przeplata się z zdenerwowaniem. Im dłuższa rozłąka z rodziną tym większe obawy. A ponieważ obecny nasz wyjazd niesie ze sobą brak pracy, zarobków i niepewną przyszłość po powrocie, stres jest tym silniejszy. Jej obawy nasilają się teraz z każdym dniem dzielącym nas od wylotu z Polski. Ania ma po prostu inny charakter. Boi się o brak kontaktu z rodziną. Wymyśla nieprzyjemne zdarzenia, które mogą się nam przytrafić podczas podróży i jak mantra powtarza, czy na pewno dobrze robimy. Co zrobić by ją uspokoić?

Choć czasu coraz mniej, to i tak staram się z nią dużo rozmawiać. Powtarzam do znudzenia że realizujemy właśnie marzenie życia, które zresztą ona sama wymyśliła, że za dużo już kroków poczyniliśmy, aby się teraz wycofać. Uspokajam i odpowiadam w jaki sposób będziemy sobie radzić z potencjalnymi problemami.

Zostało nam kilka dni do wylotu oraz masa rzeczy do zrobienia i spakowania, więc każda minuta jest ważna. Musimy też dokładnie przemyśleć jak spakować się na tak długi okres czasu w ograniczonym limicie bagażu. Na szczęście u Ani powoli stres ustępuje i wszystko wraca do normy. Ale nadal potrzebuje Waszej pozytywnej energii! Może Wy dodacie jej dodatkowego zapału do działania i podtrzymacie na duchu w dniu naszego wylotu, gdy będzie żegnała się z rodzinką?

Pozdrawiamy Was z naszego centrum dowodzenia. Uwierzcie nie chcecie wiedzieć jak wygląda pokój w którym właśnie działamy. Dziękujemy rodzicom za cierpliwość, bo to właśnie do nich przenieśliśmy się po naszej przeprowadzce.